Γιώργος Ψαράκης, η ενατένιση της πραγματικότητας με στίχους.

Διαβάζοντας την ανάρτηση του Γιώργου Ψαράκη θέλησα να τη μοιραστώ κι εγώ μαζί σας. Ο κόσμος έχει πλημμυρίσει με πολλές ασχήμιες, γι’ αυτό και όταν βλέπουμε ομορφιές δεν πρέπει να τις κρύβουμε, ο Γιώργος Ψαράκης άθελα του μέσα από την ανάρτηση του προδίδει την ομορφιά της ψυχής του.

Η ανάρτηση του κατακλύζεται από την πικρία του για τον χθεσινό βομβαρδισμό στη Γάζα και το χαμό τριακοσίων πενήντα συνανθρώπων μας και τον τραυματισμό άλλων χιλίων.

Με μια μακρόσερτη ματιά, αναφέρεται σε σκέψεις που βυθίζονται μέσα του καιρό, μα αναφέρει και στίχους, ξεσπάσματα καρδιάς και πόνου. Η ανάρτηση του σημάδεψε τη σημερινή μου μέρα και μ έκανε να σκεφτώ πως πραγματικά υπάρχουν καλλιτέχνες που πιστά και αδελφικά χορεύουν το ρυθμό της ζωής και συντονίζονται με κάθε ανθρώπινη χαρά μα και πόνο.

Γιώργος Ψαράκης ( FB ) :

Πριν μερικά χρόνια, έντονα προβληματισμένος για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκονταν μεσοπέλαγα συνάνθρωποί μας αλλά και πώς αντιμετωπίζονται φτάνοντας εδώ, ταίριαξα κάποιους στίχους που βρέθηκαν μπροστά μου με διάφορους τρόπους και ετσι έφτιαξα ενα κομμάτι, που θα κυκλοφορήσει το προσεχές διάστημα. Μοιράζομαι μαζί σας, μια μικρή περιγραφή του πως δημιουργήθηκε.

Αρχικά, ο αδερφός και συνεργάτης Μιχάλης Κονταξάκης μου είπε ένα βράδυ, στο διάλειμμα ενός παιξίματος: " Έχεις ακούσει τη μαντινάδα του Μιχάλη Στεφανάκη (Στεφανομιχάλη) που λέει:

"Ήθελα να "μουνε δεντρό
να χω κλαδιά πλεγμένα
να βρίσκουν καταφύγιο
πουλιά κυνηγημένα "

Οδηγώντας, ένα πρωί στην επιστροφή για το σπίτι μου, είχα ακούσει την παρακάτω καταπληκτική μαντινάδα, από αυτόν τον σπουδαίο μουσικό, το Γιώργη Αβυσσινό:

"Να 'μουνε νύχτα φωτεινή
μ' αστέρια στολισμένη
να με 'χουνε παρηγοριά
του κόσμου οι πονεμένοι"

Κάπως έτσι άρχισε να παίρνει μια πιο συγκεκριμένη μορφή στο κεφάλι μου..
Σκεφτόμουν αυτές τις δύο μαντινάδες για πολύ καιρό. Έτσι , κάνοντας εικόνα την απανθρωπιά που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση τους (αν γίνεται αυτό) , έγραψα κι εγώ με τη σειρά μου:

"Μέρωσε μαύρη θάλασσα
ξαστέρωσε ουρανέ μου
γιατί είμαι ένα ξερό κλαδί
στη μάνιτα του ανέμου"

Για να διαβάσω, εν τέλει , το ποίημα του μοναδικού Μήτσου Σταυρακάκη "Κοσμοχαλασά" ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και κρατώντας ένας μέρος του ,να ολοκληρωθεί όλο αυτό στο μυαλό μου ,έτσι:

"Κοσμοχαλασά"
Κοκκοσαλίζει ο Βοριάς,
ο Δυσικός χιονίζει,
ο Νότος ορδινιάζεται,
η Ανατολή μαυρίζει.
Και 'γω στα μεσοπέλαγα
μ' ένα κουπί στη χέρα
παλεύγω με τα κύματα
και την οργή τ' αέρα.
Μέρωσε μαύρη θάλασσα
ξαστέρωσε ουρανέ μου
γιατί 'μαι ένα ξερό κλαδί
στη μάνιτα τ' ανέμου.
Να 'μουνα νύχτα φωτεινή
μ' αστέρια στολισμένη
να μ' έχουνε παρηγοριά
του κόσμου οι πονεμένοι.
Ήθελα να 'μουνε δεντρό
να 'χω κλαδιά πλεγμένα
να βρίσκουν καταφύγιο
πουλιά κυνηγημένα.

Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο του Τέλη Αριστοτέλη στο Ρέθυμνο.
Θα περιλαμβάνεται στο δίσκο "Άνοιξη καιρού" , από το μουσικό σχήμα "Αγκινάρες".

(με αφορμή, και, τον χθεσινό βομβαρδισμό στη Γάζα και το χαμό τριακοσίων πενήντα συνανθρώπων μας και τον τραυματισμό άλλων χιλίων)

Κείμενο : Βούλα Νεονάκη, Γιώργος Ψαράκης

Πηγή φωτογραφιών: ( FB ) Γιώργος Ψαράκης