Καλοκαίρι 2024, ένας υπέροχος πρωινός περίπατος στο ασφυκτικά πράσινο τοπίο του Δημοτικού Κήπου Ρεθύμνου. Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι τον κήπο, όμως κάθε φορά ο χρόνος εκεί κυλά ήρεμα και με ενδιαφέρον. Ο κήπος διαθέτει μία αξιόλογη υπαίθρια συλλογή γλυπτών, πρόκειται για προτομές σημαντικών προσωπικοτήτων που σε προκαλούν να αναζητήσεις την ιστορία τους και να τους γνωρίσεις. Έτσι εκτός από την “πράσινη” βόλτα στην καρδιά του Ρεθύμνου φεύγω από εκεί φορτωμένη με αναζητήσεις και γνώσεις που εστιάζουν στην ιστορία και το παρελθόν του τόπου μου.
Εκεί έξω από το Βενετσιάνικο τείχος, στο χώρο που επί Τουρκοκρατίας ήταν χώρος των τουρκικών νεκροταφείων, υλοποιήθηκε το μεγάλο έργο του κήπου. Η περιοχή γύρω από τον Δημοτικό Κήπο περιήλθε στη δικαιοδοσία του Δήμου Ρεθύμνου με παραχωρητήρια πράξη το 1918 και στη συνέχεια εκτελέστηκε το 1925. Ξέρετε στη περίοδο του Μεσοπολέμου σε Ηράκλειο, Ρέθυμνο και Χανιά υπήρχαν κήποι «περίκλειστοι με κιγκλίδωμα και πόρτες που το βράδυ έκλειναν» και υπήρχαν και φύλακες των κήπων. Μάλιστα οι Δημοτικοί Κήποι διέθεταν και ζωολογικό κήπο. Φαντάζομαι λοιπόν πως κάποια από τα παλιά αρχιτεκτονικά λίθινα μέλη που υπάρχουν σήμερα σε σημείο του Δημοτικού Κήπου Ρεθύμνου, ίσως να είναι από από την περίοδο που υπήρχε ζωολογικός κήπος εκεί. Δυστυχώς δεν προσφέρεται στον επισκέπτη του κήπου η πληροφορία για το τι λίθινα μέλη είναι αυτά. Είναι όμως ορατό ότι αυτό που βλέπει είναι σημαντικό και συνδέεται με το παρελθόν, γι αυτό και παραξενεύτηκα παρακολουθώντας τους γονείς να είναι θεατές των παιδιών τους, όταν αυτά κουβαλούσαν “αυτές τις πέτρες” λες και ήταν βότσαλα στις παραλίες για να κάνουν αυτοσχέδια παιχνίδια να περάσει η ώρα τους.
Τούτος ο σημαντικός Δημοτικός Κήπος, είναι φανερό ότι προσφέρεται για περίπατο και διατηρεί μια υπέροχη παιδική χαρά για παιχνίδι. Είναι πλούτος μας και νιώθω μεγάλη χαρά που διατηρείται σήμερα, δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσα να πω το ίδιο για πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές και πράξεις. Ίσως εκεί…ο πλούτος χάνεται …..
